Ѓошевски: Мојот татко 30 години ја брани државата, а денес невин лежи 15 години затвор

Синот на осудениот Горан Ѓошевски вечерва се обрати на протестот на опозициската ВМРО-ДПМНЕ во Скопје.

Младиот Никола Ѓошевски со тага и болка зборуваше за неправдата која беше нанесена на неговиот татко и неговото семејство.

Неговото обраќање го пренесуваме во продолжение:

Многумина од вас не ме познаваат, ќе се запрашаат и ќе се зачудат зошто вечерва токму јас сум еден од говорниците кој има можност да зборува овде пред вас.

Mоето обраќање вечерва овде пред Вас е за уставобранителите, за жртвите од политичкиот прогон, за нашите пријатели и другари, за нашите блиски, за нашите и вашите семејства, а воедно и за мојот татко, професионален полицаец кој исто така е еден од многуте невини жртви на овој политички прогон и срамен судски процес.

Токму денес, кога добив можност да ви се обратам Вам на оваа болна тема, случајно или не, е роденденот на мојот идол, на мојот татко кој веќе 2 години ја отслужува срамната пресуда за 27ми април.

Срамно и жално е што не само јас и моето семејство, туку и останатите осудени и нивните семејства се жртви на овој политички прогон и монтирани судски случаи. Мене како млад човек, во 21 век, во современо општество и демократска Република Македонија,  за каква што се изнаслушавме овие години, срам ми е воопшто и да ги наречам овие судски предмети. Овие таканаречени предмети немаат ништо заедничко со правда, правдина и човекови права. Нашите семејства беа и сеуште се омаловажени, стигматизирани, ставени на  маргините на општеството, отпуштани од работа, па дури некои и со образложение дека не се подобни за извршување на работните задачи.

Од осамостојување на Република Македонија, до тој фамозен 27 април 2017 година, малку луѓе имаа храброст, но и чест да облечат униформа, полициска или воена. Токму мојот татко Горан Ѓошевски, неговите колеги Митко Пешов, Оливер Радулов, и многу други, повеќе од 25 години беа секогаш на браникот на татковината и одлучно беа исправени и се носеа со секакви предизвици за да го сочуваат, мирот, територијалниот суверенитет и интегритет на Република Македонија, честопати ставајќи го својот живот на коцка, па така и тој ден, 27ми април 2017година. Затоа како награда за нивната поданост кон државата добија казни по 15 години затвор.

Слободно можам да кажам дека овие луѓе, овие храбри луѓе, овие уставобранители, се најголемите жртви на политички прогон во поновата историја на независна Република Македонија. Овие луѓе се осудени само заради тоа што професионално си ги извршувале работните задачи и затоа што си ја сакаат својата татковина, својата Македонија.

Осудени како терористи на над 200 години казни затвор без ниту еден релевантен и материјален доказ, малтретирани на контроверзни, долги и исцрпувачки рочишта кои траеа и повеќе од 10 часа секој ден во неделата, по што на крајот следеше претходно најавуваната срамна политичката пресуда.

Во контекст на ова, верувам дека голем дел од вас ја познаваат македонската историја и сличните вакви случувања во минатото. Очигледно историјата се повторува и ќе цитирам една изјава на Методија Андонов Ченто, „Верував во се, но не верував дека Македонците ќе ми судат за Македонија“.

Исто така, морам да го напоменам следново, знам и свесен сум дека нашите блиски кои сега невини лежат робија, немаа доволно голема политичка тежина за да тргуваат и за својата слобода, и токму затоа нивната вистина не беше интересна и потребна на власта. Ама затоа тие што ја имаа таа „тежина“, клучната и добропознатата 8-ка, е токму тие во Собранието си ја купија слободата, извршија предавство на сите нас, извршија предавство на Македонија, извршија предавство  на сите жртви на политички прогон.  Нормално како награда на тоа тие си добија ослободителни пресуди, милионски тендери, иселенички визи, вработувања на цели фамилии, пари, функции и што ли уште не.

Оттука, ќе си земам за право овде вечерва, од оваа говорница, во име на сите засегнати со овој случај, да побарам од судиите, вистинска и неселективна правда и непристрасно судење според ФАКТИТЕ и ДОКАЗИТЕ.

Барам Апелациониот суд да се издигне над политиката и да ја исправи оваа неправда која уништува човечки животи и менува човечки судбини. Но, доколку тоа не се случи, ние правдата за нашите блиски сигурно ќе ја бараме и ќе ја добиеме во Стразбур, а Република Македонија поради ова ќе биде држава која ќе претрпи огромен срам.

Ние нема да се откажеме, нема да се предадеме, нема да потклекнеме ни пред овие тешки предизвици.

На крајот, би сакал уште еднаш да кажам дека мојот татко е осуден на 15 години затвор. Баш поради оваа нова реалност, каде очигледно дека невиноста и вистината немаат вредност, професионални полицајци и уставобранители се прогласени за терористи, ама јас сум и секогаш ќе бидам, син на ХЕРОЈ.

Да живее Република Македонија.