Има надеж за пациентите со вештачко срце, Алфа сторија за охриѓанецот Александар
И плачам и се радувам, солзите сами течат оти сум среќен, ова беше долга непроспиена ноќ која донесе многу надеж за сите нас – верувајте, иако не бие во моите гради, го чувствувам, го слушам како силно чука тоа вистинско срце во градите на мојот пријател – со трепетлив глас полн оптимизам и ведрина утринава ни посака добро утро охриѓанецот Александар Димоски, кој е еден од 20-те мина пациенти кои чекаат трансплантација на срце.
До пред само половина година секојдневието на Александар кој работел како таксист било исполнето со посветена грижа околу семејството и битка за поудобен живот на 4,5 годишно синче. Но се тргна наопаку еден студен зимски ден кога почувствував силна болка кај срцето – вели тој. Неговото срце толку слабо работело што не можел да земе здив. Ноќите ги минував спиејќи во подисправена положба, некогаш дури преспивав седнат на маса, оти се гушев – единствен спас беше вештачкото срце со кое живеам веќе 5 месеци, вели Александар.
– Многу е тежок животот со батерии, со струја,навечер треба да се полнам со струја.Ми е страв да не не се наполнат батериите, да не се испразнат.И овај не е живот таков лесен.Што ти било најтешко во овај период додека си болен? Најтешко ми е што го имам апаратот со батерииве дека тежат две кила, ми тежат, рече Александар Димоски.
Мајката на Александар, Елена раскажува како е да се биде мајка на чедо кое не знае што ќе му донесе утрешнината. Болеста на Александар, се случила во време додека таа лежела во болница, борејќи се за своето срце кое сега чука само за Александар.
– Само си мислам во ноќта дали детето ќе добие срце,дали ќе остане жив.Многу е тешко да бидеш мајка на вакво дете и да чекаш секој минут дали нешто ќе му се деси.Како Вие тоа го издржувате со оглед на тоа дека и Вие сте срцев болесник? Издржувам затоа што си велам морам да бидам жива да му помогнам за детево да може фамилијата да си ја гледа. Јас не знам можеби има и похрабри мајки јас толку можам се борам и го тешам и го бодрам му велам ќе слушнат институциите сигурно ќе побрзаат за да ве спасат и ќе живеете, рече Елена Димоска, мајката на Александар.
Поднесовме барање до Фондот за здравство да ги покрива трошоците за секоја контрола, бидејќи се’ плаќаме од свој џеб, а лековите, редовните испитувања, матералите за преврска се е тоа премногу скапо-месечно не чини околу 1000 евра, а во семејството никој не работи. Живееме од мојата пензија, вели мајката на Александар. Таа испрати апел до иституциите да направат сe’ за да се спасат овие лица кои чекаат трансплантација, некои со години, а време за чекање нема.
Во име на сите ,мајката на Александар се заблагодари на нашата телевизија која прва им излезе во пресрет на членовите од здружението „Храбро срце”, со цел да се подигне свеста за донирање на органи, но и да се пробуди свеста кај надлежните институции конечно да превземат одговорност и да им помогнат на овие пациенти на кои пумпите им откажуваат и се во критична состојба. До сега починаа двајца пациенти од здружението „Храбро срце“.
Росица Голабоска